مولانا
غزل شمارهٔ ۳۹
۱
آه که آن صدر سرا می‌ندهد بار مرا
می‌نکند محرم جان محرم اسرار مرا
۲
نغزی و خوبی و فرش آتش تیز نظرش
پرسش همچون شکرش کرد گرفتار مرا
۳
گفت مرا مهر تو کو رنگ تو کو فر تو کو
رنگ کجا ماند و بو ساعت دیدار مرا
۴
غرقه جوی کرمم بنده آن صبحدمم
کان گل خوش بوی کشد جانب گلزار مرا
۵
هر که به جوبار بود جامه بر او بار بود
چند زیانست و گران خرقه و دستار مرا
۶
ملکت و اسباب کز این ماه رخان شکرین
هست به معنی چو بود یار وفادار مرا
۷
دستگه و پیشه تو را دانش و اندیشه تو را
شیر تو را بیشه تو را آهوی تاتار مرا
۸
نیست کند هست کند بی‌دل و بی‌دست کند
باده دهد مست کند ساقی خمار مرا
۹
ای دل قلاش مکن فتنه و پرخاش مکن
شهره مکن فاش مکن بر سر بازار مرا
۱۰
گر شکند پند مرا زفت کند بند مرا
بر طمع ساختن یار خریدار مرا
۱۱
بیش مزن دم ز دوی دو دو مگو چون ثنوی
اصل سبب را بطلب بس شد از آثار مرا
تصاویر و صوت
نظرات
علی
پوریا
محمدرضا
زهره
الی
میثم
سوته دلان
golshan
آروان
آروان
جادوگر
سیدمحمد
علیرضا دباغ (باران)
Raha
فرزام
همایون
سید محمد رضا مصطفائی
پری