مولانا

غزل شمارهٔ ۵۶۰

عاشق دلبر مرا شرم و حیا چرا بود

چونک جمال این بود رسم وفا چرا بود

این همه لطف و سرکشی قسمت خلق چون شود

این همه حسن و دلبری بر بت ما چرا بود

درد فراق من کشم ناله به نای چون رسد

آتش عشق من برم چنگ دوتا چرا بود

لذت بی‌کرانه ایست عشق شدست نام او

قاعده خود شکایتست ور نه جفا چرا بود

از سر ناز و غنج خود روی چنان ترش کند

آن ترشی روی او روح فزا چرا بود

آن ترشی روی او ابرصفت همی‌شود

ور نه حیات و خرمی باغ و گیا چرا بود

کلیات شمس یا دیوان کبیر با تصحیحات و حواشی بدیع‌الزمان فروزانفر » تصویر 375

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 236

علیرضا بخشی زاده روشنفکر :

عندلیب :

امین کیخا

۱۳۹۲/۰۸/۰۲ - ۱۷:۴۵:۲۹

بی کرانه را اکرانک هم نوشته اند و ان صفت زروان است

امین کیخا

۱۳۹۲/۰۸/۰۲ - ۱۷:۴۵:۵۱

امارک را هم داریم یعنی بی نهایت

همایون

۱۳۹۷/۰۷/۰۳ - ۱۸:۴۴:۱۴

این نگاه به جهان و گرداننده آن یعنی‌ عشق، و فراوانی و بخشندگی آن را باید با دید دین فروشان و نگاه فریب کاران و غم پرستان مقایسه کرد هر چند که جلال دین با مقایسه و قیاس رابطه خوبی‌ ندارد و آن را آفت عقل بشر می‌‌داندفراق ما از دوری نیست بلکه از زیبائی بی‌ اندازه و بخشندگی بی‌ پایان یار است، تازه از درد فراق نیز بهره‌ای پیدا می‌‌شود و آن شنیدن و نواختن موسیقی‌ و طرب است و از خشم دلبر نیز خرمی جهان حاصل می‌‌گردد و هیچ جایی‌ برای شرم و احساس گناه باقی‌ نمی ماند و اگر شکایتی هست همانا از لطف بی‌ اندازه و ظرفیت و توانائی محدود ماست

مولانا

غزل شمارهٔ ۵۶۰

تصاویر و صوت

علیرضا بخشی زاده روشنفکر :

عندلیب :

نظرات

امین کیخا

امین کیخا

همایون

مسافر