مولانا

غزل شمارهٔ ۵۶۹

بهار آمد بهار آمد بهار مشکبار آمد

نگار آمد نگار آمد نگار بردبار آمد

صبوح آمد صبوح آمد صبوح راح و روح آمد

خرامان ساقی مه رو به ایثار عقار آمد

صفا آمد صفا آمد که سنگ و ریگ روشن شد

شفا آمد شفا آمد شفای هر نزار آمد

حبیب آمد حبیب آمد به دلداری مشتاقان

طبیب آمد طبیب آمد طبیب هوشیار آمد

سماع آمد سماع آمد سماع بی‌صداع آمد

وصال آمد وصال آمد وصال پایدار آمد

ربیع آمد ربیع آمد ربیع بس بدیع آمد

شقایق‌ها و ریحان‌ها و لاله خوش عذار آمد

کسی آمد کسی آمد که ناکس زو کسی گردد

مهی آمد مهی آمد که دفع هر غبار آمد

دلی آمد دلی آمد که دل‌ها را بخنداند

میی آمد میی آمد که دفع هر خمار آمد

کفی آمد کفی آمد که دریا در از او یابد

شهی آمد شهی آمد که جان هر دیار آمد

۱۰

کجا آمد کجا آمد کز این جا خود نرفتست او

ولیکن چشم گه آگاه و گه بی‌اعتبار آمد

۱۱

ببندم چشم و گویم شد گشایم گویم او آمد

و او در خواب و بیداری قرین و یار غار آمد

۱۲

کنون ناطق خمش گردد کنون خامش به نطق آید

رها کن حرف بشمرده که حرف بی‌شمار آمد

کلیات شمس یا دیوان کبیر با تصحیحات و حواشی بدیع‌الزمان فروزانفر » تصویر 380

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 240

محسن لیله‌کوهی :

عندلیب :

همایون

۱۳۹۶/۱۲/۲۹ - ۲۰:۰۲:۳۰

زیبا‌ترین غزل بهاریبهار یعنی‌ همه چیز‌های خوب که هستی‌ با هماهنگی درونی خود پدیدار می‌‌سازدک مهم‌ترین آن‌ خود انسان است و آنچه که در این غزل آمده استاین هماهنگی همواره در کار است ولی چشم در بهار به خوبی‌ آن را می‌‌بیندسماع جان آن را همیشه می‌‌شنود برای همین نوروز اهمیت درجه یک در فرهنگ یگانه ایران دارد برخی‌ از بهار‌ها صدای آزادی و رهایی و بوی پیروزی هم با خود می‌‌آورند و بهار 97 از جمله آن هاست

عباس جنت

۱۳۹۷/۰۸/۳۰ - ۱۱:۵۹:۰۶

در این شعر مولانا ظهور پیامبران الهی را به بهار جدید تشبیه می‌کندصبوح = بامداد، پگاه، بامدادان، سپیدهدمراح = شراب؛ بادهعقار = می ، شراب سماع = دستافشانی، رقص صداع = دردسر، مزاحمت کسی آمد کسی آمد که ناکس زو کسی گردد = پیامبران الهی برای تربیت نوع بشر آمدندکجا آمد کجا آمد کز این جا خود نرفتست او = وحدت پیامبران الهی

sgh

۱۳۹۹/۰۲/۰۲ - ۱۲:۰۳:۵۴

شعر در وصف خدا هست که انسان او را دارد و از او بی خبر است.مثل :ای قوم به حج رفته کجایید کجاییدمعشوق همینجاست بیایید بیایید