گنج تاریخ ما - مولانا - بار دگر آن آب به دولاب درآمد

همایون

۱۳۹۶/۱۱/۱۹ - ۱۵:۰۲:۵۰

ارزش انسان در آن است که ناگاه خورشیدی از میا‌‌ن انسان‌ها پدید می‌‌آید، چنین رویدادی هرگز در میا‌‌ن هیچ جاندار دیگری پیش نمی آید، برخی آنقدر درخشان اند که نیازی به تعریف و سخن کسی‌ را هم ندارند هر چند صد‌ها سال این آب ممکن است مسیری یکنواخت و خواب آلود را به پیماید ولی ناگاه این رود به دولابی فرو می‌‌چرخد و آتشی عظیم را بر می‌‌فروزد که شعله‌های آن‌ تا صد‌ها سال آسمان انسان را روشن می‌‌سازد

nabavar

۱۳۹۶/۱۱/۱۹ - ۱۵:۳۲:۳۴

همایون خان این جمله را برای من بی سواد معنا بفرمائید:[ولی ناگاه این رود به دولابی فرو می‌‌چرخد و آتشی عظیم را بر می‌‌فروزد که شعله‌های آن‌ تا صد‌ها سال آسمان انسان را روشن می‌‌سازد] دولاب یعنی چه؟ آیا آتشدان است؟ آیا از اب آتش بر می خیزد؟با احترامزنده باشید

گمنام-۲

۱۳۹۶/۱۱/۱۹ - ۱۷:۴۴:۱۸

حسین جان سخت نگیر در هپروت از این اتفاقا می افته

nabavar

۱۳۹۶/۱۱/۱۹ - ۱۸:۲۵:۵۴

آوخ که این هپروت مرا کشت

همایون

۱۳۹۹/۰۶/۲۲ - ۱۷:۱۴:۴۱

از غزل های پیش از ملاقات شمس است ولی نکته جالب آن همان پیدا شدن ابر انسان است که هر از گاهی صورت میگیرد و انسان ها را از خوابی سد ساله گویی بیدار میکنددوستان اگر به دنیای معنی توجه نداشته باشند ارتباط معنی ها را با یک دیگر نادیده میگیرندبرای مثال عرب ها چون زبان فارسی نمی دانستند ایرانیان را گنگ و عجم می نامیدندآب دردنیای معنی و در شعر عرفانی سمبل معرفت و دانش است و آتش سمبل زندگی و عشق و جنبش و بالا رفتن، این دو کاملن بهم مربوطند و بارها جلال دین آب و آتش و قلزم با دریای آتش را بکار میبرد و همین طور پرنده و پرواز را که سمبل اندیشه است و ماهی و فیل و شتر و غیره در ادبیات عرفانی معانی خاصی را منتقل میکنند یا زن و مرد و آسمان و ماه و خورشید آشنایی با دنیای معنی با مینوی زندگی را شیرین و عقل خشک اندیش را مست و طربناک میکند

مولانا

غزل شمارهٔ ۶۴۵

تصاویر و صوت

عندلیب :

نظرات

همایون

nabavar

گمنام-۲

nabavar

همایون