مولانا

غزل شمارهٔ ۷۳۹

قند بگشا ای صنم تا عیش را شیرین کند

هین که آمد دود غم تا خلق را غمگین کند

ای تو رنگ عافیت زیرا که ماه از خاصیت

سنگ‌ها را لعل سازد میوه را رنگین کند

پرده بردار ای قمر پنهان مکن تنگ شکر

تا بر سیمین تو احوال ما زرین کند

عشق تو حیران کند دیدار تو خندان کند

زانک دریا آن کند زیرا که گوهر این کند

از میان دل صبوحی کآفتابت تیغ زد

گردن جان را بزن گر چرخ را تمکین کند

چشم تو در چشم‌ها ریزد شرابی کز صفا

زان سوی هفتاد پرده دیده را ره بین کند

گر شبی خلوت کنی گویم من اندر گوش تو

لطف‌هایی را که با ما شه صلاح الدین کند

کلیات شمس یا دیوان کبیر با تصحیحات و حواشی بدیع‌الزمان فروزانفر » تصویر 470

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 297

عندلیب :

همایون

۱۳۹۹/۰۸/۰۹ - ۱۲:۴۳:۱۶

از غزل های ناب صلاح دینیبسیار زیبا، فرح بخش، دل نشین، راه نما و شیرینچرا حیرت و حیرانی خوب است و بر شگفتی و کنجکاوی برتری دارد؟ زیرا دیدار دوست را خندان و شیرین میکند و چشم را خاصیتی می بخشد که نادیدنی ها را و پرده پوش ها رامی بیند و جان را از هر محدودیتی رها میسازدجلال دین هرچه بدست آورده است نتیجه هم نشینی با دوست های جانی بوده است و فرهنگ تازه ای به انسان عطا کرده است

مولانا

غزل شمارهٔ ۷۳۹

تصاویر و صوت

عندلیب :

نظرات

همایون