مولانا
غزل شمارهٔ ۷۶۱
۱
چو سحرگاه ز گلشن مه عیار برآمد
چه بسی نعره مستان که ز گلزار برآمد
۲
ز رخ ماه خصالش ز لطیفی وصالش
همه را بخت فزون شد همه را کار برآمد
۳
ز دو صد روضه رضوان ز دو صد چشمه حیوان
دو هزاران گل خندان ز دل خار برآمد
۴
غم چون دزد که در دل همه شب دارد منزل
به کف شحنه وصلش به سر دار برآمد
۵
ز پس ظلم رسیده همه امید بریده
مثل دولت تابان دل بیدار برآمد
۶
تن و جان از پس پیری ز وصالش چه جوان شد
همه را بعد کسادی چه خریدار برآمد
۷
چو صلاح دل و دین را همه دیدیت بگویید
که چه خورشید عجایب که ز اسرار برآمد
تصاویر و صوت
نظرات
سید میثم تمار