مولانا

درودممنون میشم یگی از دوستان شعر رو تفسیر کنند.

به نام اومیندیش میندیش که اندیشه گری‌هاچو نفطند بسوزند ز هر بیخ تری‌هااندیشهء دنیا و اندیشهء جاه و مقام و شهرت وصلاح اندیشی ها و عاقبت اندیشی های دنیوی را از خود دور کن!چرا که این نوع اندیشه ها تو را از اشتغال به موضوع اصلی و هدف غایی آمدن به این جهان دور می کنند و زمان وعمر ارزشمند تو را همچون نفتی که بر هیزم بریزی می سوزانند و آن طراوت و شادابی که روح افزاست را از تو می گیرند.خرف باش خرف باش ز مستی و ز حیرتکه تا جمله نیستان نماید شکری‌هادر مقابل جلوه گری های دنیای ظاهر خرفت و کودن باش و مست و حیران ظواهر نباشجنونست شجاعت میندیش و دراندازچو شیران و چو مردان گذر کن ز غری‌هاغرور و تکبر و ادعاهای کاذب دنیایی را دیوانگی بپندار و خود را وارد معرکه گیری های ظاهری نکنشیران و مردان ظاهر تنها به غرشی و ادعای توانمندی خویش می نازند ولی شیران و مردان واقعی سالکان راه اویند که بی هیچ ادعایی سر خویش را در گمنامی و در ره وصال او می بازند.که اندیشه چو دامست بر ایثار حرامستچرا باید حیلت پی لقمه بری‌هاوقتی که تفکر و اندیشهء دنیوی داشته باشی در دام دنیای ظاهری گرفتاری و توان ایثار و ازخود گذشتن در مسیر عشق الهی نخواهی داشت(ممکن است ادعایش را داشته باشی ولی هنگامی که موقع ایثار رسید توان اینکار از تو سلب می شود و عاقبت اندیشی تو را از آن باز می دارد)ره لقمه چو بستی ز هر حیله برستیوگر حرص بنالد بگیریم کری‌هااگر دست از بدست آوردن خواهش های نفس کشیدی از دام مکر دنیا رسته ایولی اگر حرص مالکیت و کسب مقامات تو را به چنگ آورد در مقابل سخن حق کر و ناشنوا می شوی! و منیت و مدارک و نشان های افتخار تو هویت باقی را از تو می گیرند.

در بیت اول اینطور نیز می توان گفت که اگر پای درخت سرسبزی نفت بریزی آنرا خشک می کند و ریشهء آن را می سوزاند بنابراین اگر این اندیشه های دنیوی را به خورد روح بدهی طراوت و زیبایی هایی را که از طریق روح به جان آدمی می رسد خشکانده و ازبین می بری!