مولانا
غزل شمارهٔ ۹۷۱
عشق تو مست و کف زنانم کرد
مستم و بیخودم چه دانم کرد
غوره بودم کنون شدم انگور
خویشتن را ترش نتانم کرد
شکرینست یار حلوایی
مشت حلوا در این دهانم کرد
تا گشاد او دکان حلوایی
خانه‌ام برد و بی‌دکانم کرد
خلق گوید چنان نمی‌باید
من نبودم چنین چنانم کرد
اولا خم شکست و سرکه بریخت
نوحه کردم که او زیانم کرد
صد خم می به جای آن یک خم
درخورم داد و شادمانم کرد
در تنور بلا و فتنه خویش
پخته و سرخ رو چو نانم کرد
چون زلیخا ز غم شدم من پیر
کرد یوسف دعا جوانم کرد
می‌پریدم ز دست او چون تیر
دست در من زد و کمانم کرد
پر کنم شکر آسمان و زمین
چون زمین بودم آسمانم کرد
از ره کهکشان گذشت دلم
زان سوی کهکشان کشانم کرد
نردبان‌ها و بام‌ها دیدم
فارغ از بام و نردبانم کرد
چون جهان پر شد از حکایت من
در جهان همچو جان نهانم کرد
چون مرا نرم یافت همچو زبان
چون زبان زود ترجمانم کرد
چون زبان متصل به دل بودم
راز دل یک به یک بیانم کرد
چون زبانم گرفت خون ریزی
همچو شمشیر در میانم کرد
بس کن ای دل که در بیان ناید
آن چه آن یار مهربانم کرد
تصاویر و صوت
نظرات
فرشید
گلبرگ
مجید
دیبا
حجت
پیام
همایون
پاسخ می‌دهد مانند مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدمانسان یک بعدی مانند تیر یک مسیر و یک هدف بیشتر ندارد مثل ترشی که یک مزه بیشتر نیست و آدم ترشرو به کسی می‌گویند که که با دیگران و با هستی رابطه نرمش پذیری ندارددر برابر شیرینی به هزار مزه و بو و طعم و صورت قابل عرضه استزبانی که به دل وصل باشد سخن‌های شیرین و نو می‌‌آورد چون دل به آسمان‌ها و کهکشان‌ها راه دارد و راز آمیزی هستی همان دل است که جلال دین در غزل‌های زیادی به توصیف آن می‌‌پردازد بیان راز‌های دل سر بسیاری را به باد داده است در این غزل نقش مهم شمس و هنر او نیز در حفاظت از جلال دین و آموزش خاموشی و زبان راز ورزیبیان و آشکار میشود و اینکه زبان عشق و دل را نزد او آموخته است
شهلا
امیرحسین
سفید