مولانا

حاشیه ای در مورد شعر به نقل از استاد محمد سیمزاری :این دو بیت ناظر بر چند حدیثه اولی البلاء للولا ست، که زمانیکه انسان امید دوستی از دیگران دارد خدا انسان برگزیده را به تازیانه می بندد تا او بداند که تنها دوست خود خداست از طرفی عرفا می گویند اولین پیام بلا این است که هنوز خدا تو را به یاد دارد دومین حدیث، حدیث قدسی است من عشقنی...که خدا فرمود هر کس عاشقم شود عاشقش می شوم چون عاشق شدم او را می کشم و چون او را کشتم فقط من خونبهای او هستم پس اگر کسی در راه عشق خدا کشته بشود باید شکرانه دهد که خود را به بالاترین قیمت ممکن فروخته است

باسپاس از دوست عزیز علی و توضیحات و روایات عالی که اوردند من شخصا نیاز مبرم دارم تا تاب آورم خون جگر را که گه گاه غافلگیرم می کند - تصور این که بلا و رنج ها برای انسان نشان یا پیام آن است که خدا هنوز تو را به یاد دارد خیلی آرامش بخش است و شکیبایی می بخشد به دل های رنجور وابسته و زندانی در تنگنای منیت ...

تفسیر ابیات فوق: با توجه به حدیثی از مولا علی ع، "انّ الجنةَ حُفّتْ بالمکاره، وانّ النّارَ حُفّتْ بالشهوات" (نهج البلاغه، خطبه 176) بهشت در لا به لای ناراحتیها و دوزخ در لا به لای شهوات پیچیده شده است. مولانا از زبان خداوند می‌فرماید: ای بنده من با رنج‌هایی که بخاطر پرهیزگاری و انجام وظیفه در راه من متحمل میشوی صبر کن و به هیچکس و هیچ چیز جز خدای خود توجه نکن که تنها یار تو من هستم.  و اگر تمام متعلقات دنیوی (از قبیل: جسم و جان خود، بستگان، ثروت، مقام و شهرت، باورهای ذهنی و ...) را از دست دادی عکس‌العمل نشان مده و در عوض شکر خدا را بجا بیاور که من پاداش آنرا خواهم داد.