مولانا

خو با ما کن ز دیگران خو واکن

زیبائی به دنیای بیرون تعلق دارد و نویی و گسترش را موجب می‌‌شود و معنی‌‌ها را آشکار می‌‌سازد زیرا معنی‌‌ها سبب زیبائی هستند، پس زیبائی راه درون را می‌‌گشاید و درون را از تسخیر جسم آزاد می‌‌سازداینجا جلال دین راهنمایی بزرگی می‌‌کند، هیچ کس دیگری را سراغ نداریم که آموزگار معنی‌ باشد و راه دیگری را و خوی دیگری را با آن نیالوده باشد جز جلال دین و آموزگار او شمسحقیقت نهائی که بیان می‌‌شود در پاره اخر همان گونه که از رباعی انتظار می‌‌رود، این است که دل دری است که زیبائی‌ها را به درون شکار می‌‌کند و سینه یا درون انسان با آن گسترش می‌‌یابد