مولانا
رباعی شمارهٔ ۱۷۰۷
۱
ای باده تو باشی که همه داد کنی
صد بنده به یک صبوح آزاد کنی
۲
چشمم به تو روشنست همچون خورشید
هم در تو گریزم که توام شاد کنی
تصاویر و صوت
نظرات