گنج تاریخ ما - مولانا - گر با همه‌ای چو بی منی بی‌همه‌ای

احمد رحیم‌خانی سامانی

۱۳۹۶/۰۶/۳۱ - ۱۶:۴۴:۵۱

مولانا بیت نخست این رباعی را در آغاز حکایت «آن درویش کی در کوه خلوت کرده‌بود و بیان حلاوت انقطاع و خلوت و داخل شدن درین منقبت که أنا جلیسُ من ذکرنی و آنیسُ مَن استأنسَ بی» در دفتر سوم و پیش از بیت 1614 بر اساس تصحیح نیکلسون آورده‌است. مقصود از این رباعی آن است که خدا همه کس انسان است و غیر حق در برابر خدا هیچند، ولی حیف که انسان همواره اسیر دمدمه‌های مردم و نفس است.

مهناز تیزدست

۱۳۹۹/۰۴/۱۶ - ۰۱:۱۶:۱۴

انسانها هر کدام جزیی از آن کل مطلق هستند.... درگیر انسانها شدن یعنی مشغول شدن به جزءها و این با روح مطلق گرای انسان منافات دارد.و جز پریشانی به دنبال ندارد.. بنابراین فقط مانوس شدن با خداوند که کل مطلق است ثمرهء آرامش و شادی و استغناء دارد .... آگاا باشبد که دل آرام نمیشود جز با یاد خداوند.... و این بیت چه زیبا نشاندهنده این مضمون است.

حبیب اله حاجی زاده

۱۳۹۹/۱۰/۲۱ - ۰۳:۵۶:۴۷

اولین بیت این رباعی در دفتر سوم مثنوی ، در حکایت آن درویش که در کوه خلوت کرده بود آمده ، بود درویشی به کهساری مقیم/ خلوت او را بود همخواب و ندیم

فریدون قاسمی

۱۴۰۳/۰۶/۲۵ - ۰۷:۱۳:۳۸

اساتید محترم لطفا راهنمایی بفرمایید: معنی مصراع آخر چیست؟ 🤔

مولانا

رباعی شمارهٔ ۱۷۹۱

تصاویر و صوت

نظرات

احمد رحیم‌خانی سامانی

مهناز تیزدست

حبیب اله حاجی زاده

فریدون قاسمی