مولانا

رباعی شمارهٔ ۱۸۵۱

۱

خیری بنمودی و ولیکن شری

نرمی و خبیث همچو مار نری

۲

صدری و بزرگی و زرت هست ولیک

انصاف بده که سخت مادر غری

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

آمین

۱۳۹۷/۰۵/۱۳ - ۰۳:۲۶:۳۹

لطفا یکی یه حاشیه مفید برای این شعر بنویسه

حمید رضا۴

۱۳۹۷/۰۵/۱۳ - ۰۵:۳۴:۰۵

حتمأ آمین گرامی،این رباعی گویای اینست که مولوی مانند من و شما تنها یک انسان بوده و دچار همه احساسات انسانی میشده از جمله خشمِ به دیگران.هیچ رکوردی در دست نیست که او با داشتن چنین خشمی به کسی آزاری رسانده باشد.و به نظر میرسد همان کاری را میکرده که امروزه پزشکان روانشناس به بیمارانشان پیشنهاد می کنند…خشم خود را روی کاغذ مینوشته تا در طول روز این خشم دائمأ در ذهنش تکرار نشود.شاد و تندرست باشید

محسن ، ۲

۱۳۹۷/۰۵/۱۳ - ۱۷:۵۶:۰۱

این گونه بد دهانی ها و بی شرمی ها ، لکه ی ننگی ست بر پیشانی مولوی با آن همه عظمت و حکمت.