مولانا

به نظر حقیر مصرع اول باید این طور بوده باشد :زاهد بُدَم و ...

در جایی دیگر به جای کلمه «فتنه»،کلمه «حلقه» نگارش شده است.زاهد بودم ترانه گویم کردیسر حلقه بزم و باده‌جویم کردی

این شعر زیبارو بعد از مدتی هم نشینی با صاءب تبریزی سروده و در وصف اونه

باسمه الحبیبمولانا فقیه نام آور و امام جماعت مسجد جامع بلخ بوداهل زهد و تقوا و عبودیت و متشرع و مقید به اصول و فروع شرعو نزد مردم به ورع و تقوا شهرت داشت،تا اینکه با شمس آشناشده و شرارۀ آتش عشق الهی شمس بر جان وی زده همچونشمس از جام شراب طهور عشق الهی سر مست می گرددو گاه در نظر مردم ظاهر بین کارهایی می کرده که خلاف شرعبه نظر می رسید،از جمله روی شمس برای محو آثار منیتو شهرت از وی می خواهد که باده بر دوش از میان بازار شهر بگذرد و مولانا چنین می کند،از آن به بعد مردم در تقوا و صلاح وی شک کرده و وی را متهم به خروج از شریعت می دانندتا جائیکه کودکان در کوی و برزن پشت سر وی راه افتاده ویرا تمسخر می کردند لذا این ابیات ظاهرا خطاب به شمسو وصف آن دوران است:سجاده نشین با وقاری بودمبازیچۀ کودکان کویم کردی

جلال الدین گویا در هفت سالگی (و به روایتی دیگر دوازده سالگی) از بلخ کوچ کرد...او پس از مرگ پدر فقیه و ملا در روم و شهر قونیه شد...

فکر میکنم به جای دیدی بودم باید باشد

در بیت اول به جای واژه فتنه واژه حلقه صحیح تر استزاهد بودم ترانه گویم کردیسر حلقهٔ بزم و باده‌جویم کردی

در
پاسخ به علیرضا دوست من صائب تبریزی سه قرن بعد از مولانا زیست کرده است

" دگرگونی "در عین گوشه گیری بودم چو چشمِ مستتواکنون شدم به مستان چون ابروی تو مایلمضمون این شعر همان است که در رباعی معروف مولانا آمده است:زاهد بودم ترانه گویم کردیسرفتنه بزم و باده جویم کردیسجادہ نشین باوقاری بودمبازیچه کودکان کویم کردیاین تغییر و تحول را غربیان conversion گویند که به معنی معکوس شدن و در جهت مقابل حرکت کردن و دگرگونی کلی یافتن است، و این تغییر را عموما در جهت کمال به کار می برند، اما ادب پارسی اگرچه به ظاهر در جهت فساد و گمراهی می نماید اما آن طنز و مطایبه است و در حقیقت واقعه در مسیر رفتن از نفس به عشق و از دنیا پرستی به عیش و مستی روحانی رخ می دهد.شاعران چشم ها را از آن جهت که در دو گوشه چهره نشسته اند به صفت زهد و گوشه گیری منسوب می کنند و در عین حال کلمه " عین " نیز به معنی چشم است و چشم را به سبب حالتی خوش که از اطوار نگاه است مست و خمار می گویند و ابروان معشوق که گویی چون دو پرستار کمر باریک و یا دو کماندار معالج بر بالین آن چشم بیمار نشسته اند نیز تمایلی و عشقی و کششی به جانب آن بیمار دارند و حال حافظ در نقش این غزل چنین است که در آغاز چون چشم یار در گوشه عزلت نشسته بود و اینک چون ابروان یار مست و محو و حیران است و هر دم چون یاسمن به چپ و راست متمایل می شود و همان عاشقی است که شکسپیر در قطعه " گیتی تماشاخانه است "، گفت: " همچون کوره آهنگران آه آتشین می کشد و بر لبش غزلی در وصف ابروان دلبندی می گذرد ".برگرفته از کتاب " در صحبت حافظ "به قلم حسین الهی قمشه ای

اتفاقا معنا و مفهوم دیدی ، درست تر به نظر میاد ... زیرا اگر بودم رو در نظر بگیریم بیشتر به معنای گلایه و شکایت بکار میره و گله و شکایت در وجو بزرگی چون مولانا قطعا معنا دار نخواهد بود ... ولی اگر با فعل دیدی ، مصرع سوم ختم شود ، بیشتر بدان معنا خواهد بود که این جایگاه وقار رو برلی حال و روز من مناسب ندیدی و به همین علت از وجه خشک جلال من را با لطلفت های وادی جمال آشنا کردی ...

درستش اینهسجاده نشین باوقاری بودمبازیچه کودکان کویم کردی

ظاهراً لقب مولوی رو بعد از مرگ به جلال الدین دادند