مولانا

مولوی با این دو بیت شعر خواسته تفاوت بین عشق زمینی هوس الود و عشق معنوی پاک را بیان کند. به نظر مولوی آن عشقی که هر از چند گاه کسی در اثر هوا و هوس به پا می خیزد و گرد و خاک به پا میکند عشق نیست. آن یک حال و هوای موقتی هست که انسان از خود شور و هیجانی نشان میدهد و بعد فروکش میکند، رفع شده و از بین میرود. اما عشق واقعی عشقی هست پاک که پایدار هست و انسان را بطور مستمر شیفته و بی مهابا در وصل به معشوق نگه مبدارد. همانطور که در رقص سماع شخص رقصنده تحت تاثیر نوای خوش و دف و تنبور مناسب از خود بیخود میشود، انگار که جان از دست داده و بر فراز دو جهان در پرواز است. یعنی اتسان با عشق واقعی و پاک، به روح و روان متعالی و پاک و خالص دست می یابد.