مولانا

عرض سلام و احترام محضردوستان گرامی گر در یمنی چو با منی پیش منیور پیش منی چو بی منی در یمنیمن با تو چنانم ای نگار یمنیکاندر عجبم که من توام یا تو منی

سلامایراد گرفتن از مولانا نیازمند بالاتر بودن از وی حداقل بصورت شعرشناسی!!!حالا این پرسش مطرح است آیا مادر گیتی چو او را زاده است؟؟؟چه برسد برتر از وی؟؟؟پس فقط از مشربش سیراب شویم ولاغیر!!!

جناب میهربا، مادر گیتی پس از زادن فردوسی و خیام و بوعلی و رازی و سعدی و برخی دیگر از بزرگان علم و اندیشه به یایسگی زودرس ذچارشد و انبوه واقعیت گریزان از جمله آقای بلخی از مادر دیگری زاده شدند.

بی در کجای گرامیمادر که همیشه معلوم است کیست، من میگویم نکند پدرشان متفاوت بوده است!؟

که این عجوزه عروس هزارداماد است...

اگر هم فرزند مادر گیتی نباشد،حاصل ازدواج میترا است و احتمالا فردی چون زئوس که این قدر افسانه ای است. البته از این که بگذریم، کار منتقد همین ایراد قافیه گرفتن است، اگر قرار باشد که منتقدان همه برترین باشند که منتقد نمی شوند. خودشان شعر می گویند.

مولانا این رباعی را در
پاسخ به رباعی معروف جناب ابوسعید ابوالخیر سروده است و دوستان اون رباعی رو نوشتند که البته درستش این استگر در یمنی چو با منی پیش منیور پیش منی چو بی منی در یمنیمن بی تو چنانم ای نگار یمنیخود در غلطم که من توام یا تو منی

با سلام و احترام خدمت دوستمون که در مورد ایراد قافیه نظری داشتن. من در این مورد نظر دیگه ای دارم.ببینید اگه با یه دیدگاه ماشینی به قافیه نگاه کنیم، نظر شما درسته. قافیه به شکل کلاسیک در این رباعی معیوب هست.اما بعضی از آثار مولوی هرچند طبق قواعد قافیه معیوب هستن ولی موسیقی در اونا به قدری قوی و غنی هست که عملاً مهمترین وظیفه قافیه که ایجاد یکی از انواع موسیقی شعر (طبق نظر دکتر شفیعی، موسیقی کناری) هست، پوشش داده میشه.مهمترین نمونه های این اشعار، غزلهایی در دیوان شمس هست که ردیف های جمله وار دارن، مثل غزلهایی با ردیف «مستان سلامت می کنند» یا «چیزی بده درویش را» و... این ردیف ها، علی رغم فقدان مفهوم روشن، در کنار قافیه های درونی این غزلها بسیار به موسیقی شعر کمک می کنن و اساساً شعر رو از نیاز به قافیه به مفهوم کلاسیک خودش بی نیاز.هرچند این رباعی فاقد ردیفی مشابه با ردیف های گفته شده هست، اما به نظر من دو عامل باعث میشن که موسیقی شعر مخدوش نشه. اول ردیف دو کلمه ای رباعی هست و همونطور که می دونید ردیف در تقویت موسیقی غنی تر از قافیه هست. دوم بازی با کلمات به شکلی عجیب و بدیع مخصوصا در بیت اول (که بار موسیقایی رباعی بیشتر روی دوش این بیت هست) که خودش یه نوعی از موسیقی (موسیقی درونی) رو ایجاد می کنه.این عوامل باعث میشن فقدان قافیه به شکل کلاسیکش تو ذوق نزنه. خودم قبل از خوندن نظر شما اصلا متوجه این موضوع نشده بودم و بعد از دقت کردن دیدم حرف شما درسته. هرچند معتقدم موسیقی شعر مختل نشده.

لطفاً ، بفرمائید کجای قافیه نادرست است تا من هم بفهممفقط در وزن مصرع دوم اشکال می بینمهم من منم و هم تو توئی ”و “هم تو منیبه نظر می رسد واو اضافه باشدممنون

حسین عزیزاگه «تو منی» رو ردیف در نظر بگیریم، قافیه ها «نی»، «هم» و «یا» میشن که طبق دیدگاه سنتی، قافیه معیوب میشه. البته نظرم رو به طور کامل توضیح دادم و معتقدم شعر متحمل آسیب نشده.در مورد وزن هم باهاتون موافقم.

گرامی ...سپاس ، من نیز به این نکته دقت نکرده بودم ، ولی خودش میگوید : قافیه اندیشم و دلدار من گویدم مندیش ،،،،،،در همین زمینه ها ، سعدی زیباتر سروده :ما با توایم و با تو نه‌ایم اینت بلعجبدر حلقه‌ایم با تو و چون حلقه بر دریممانا باشید

ممنونم ... عزیز و از دوستان روشن شد ، ولی قافیه در متن گمشده و از زیبایی آن نمی کاهد

ممنون از توجهتون دوستانحسین عزیز کاملاً با شما موافقم.مهناز بزرگواربه چه غزلی اشاره کردین! فوق العاده!شوق است در جدایی و جور است در نظر / هم جور به که طاقت شوقت نیاوریمکلمات سعدی انگار روی کاغذ (و حتی صفحات غیر کاغذی) عشوه گری می کنند.ممنون از شما

ممنون از توجه شما دوستانحسین عزیزکاملاً با شما موافقممهناز بزرگواربه چه غزلی اشاره کردین، کم نظیر...شوق است در جدایی و جور است در نظرهم جور به که طاقت شوقت نیاوریمانگار کلمه های سعدی رو کاغذ (یا حتی صفحات غیر کاغذی) دلبری می کنن!

می گفت پادشاهی بود در شهر یمندخترش عقد کرد و داد به من من شدم داماد او . او شد پدر زن من زیاد باجی بی این رباعی نمی دهد.

خوتن نام شهری در چین هست hotan و نگار ختنی میتواند اشاره به زیبا رویی از آن اقلیم داشته باشد یا غزال معروف آن دیار اگر خوتن نوشته شود قافیه درست میباشد.

با سلام خدمت دوستان در اینکه این رباعی دارای مشکل قافیه هست بحثی نیست چون قواعد قافیه تعریف شده. حتی بهتر است که بگوییم در این رباعی اصلاً قافیه‌ی وجود ندارد و فقط ردیف هست. قافیه اجباری هست ولی ردیف اختیاری است اما مولانا در این رباعی قافیه بکار نبرده و فقط ردیف استفاده کرده البته مسلما و قطعاً مولانا به این موضوع اشراف کامل داشته ولی چیزی مهمتر از قافیه برای او اهمیت داشته و آن ایجاز یا تاثیر گذاری (کلامی یا مفهومی) استبعضاً برای بکار بردن کلمات هم قافیه می بایست واژگان رو عوض کرد و این ممکن است به ایجاز کلامی و معنایی واژه و در مجموع کل بیت آسیب بزند و دیگر آن ارزش و تاثیر را نداشته باشدمولانا فردی نبود که بقصد سرودن شعر و شاعر بودن، غزل یا رباعی بسراید بلکه برای بیان افکار درونی اش شعر میگفته و حرف دل خود و تفکرات اش را در قالب شعر بیان میکرده. به همین دلیل در قید و بند سفت و سخت قواعد وزن و قافیه نبودهکما اینکه در بسیاری از غزلیات وی هم لکنت وزنی وجود داشته و هم ایراد قافیه بطوریکه قافیه های ضعیف مانند تک مصوت ها در غزلیات وی زیاد بکار رفته و یا مانند این رباعی که اصلا قافیه ندارد. ولی قطعا اگر برای چینش قافیه کلمات جابجا یا عوض شوند، این میزان از ایجاز در رباعی وجود نمیداشتخود مولانا در جایی میگوید:قافیه و مغلطه را گو همه سیلاب ببرپوست بود پوست بود در خور مغز شعرایا در خصوص وزن میگویدرستم از این بیت و غزل، ای شه و سلطان ازلمفتعلن مفتعلن مفتعلن کشت مرا

اشاره به آیه "و اذا نفوس ذوجت"