مولانا

رباعی شمارهٔ ۲۱۷

۱

این همدم اندرون که دم میدهدت

امید رسیدن به حرم می‌دهدت

۲

تو تا دم آخرین دم او میخور

کان عشوه نباشد ز کرم میدهدت

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

نازیلا

۱۳۹۰/۰۸/۰۴ - ۱۳:۵۵:۵۹

تو تا دم آخرین دم او می خورکان عشوه نباشد ز کرم میدهدت

کمال داودوند

۱۳۹۷/۰۴/۰۹ - ۱۶:۲۶:۵۳

60478

مهدی قناعت پیشه

۱۳۹۸/۰۲/۲۸ - ۰۷:۱۱:۲۹

این همدم اندرون که دم میدهدتامید رسیدن به حرم می‌دهدتتو تا دم آخرین دم او میخورکان عشوه نباشد زکرم میدهدتهمدم درون،جان یا روح انسان است که نفس کشیدن یا دم این لحظه را ممکن میکند.و دل ما بدنبال خدای خویش یا حرم خویش است. عمری از لحظه لنظه یا از دم او روح ما جان میگیرد،خداوند چون عاشق زمینی نیست وعشق او واقعیست و ما هر دم به او دل خود را جان میدهیم یا جانمان را هشیار میکنیم.