مولانا

رباعی شمارهٔ ۲۲

۱

ای دریا دل تو گوهر و مرجان را

درباز که راه نیست کم خرجان را

۲

تن همچو صدف دهان گشاده است که آه

من کی گنجم چو ره نشد مرجان را

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

کمال داودوند

۱۳۹۶/۰۹/۲۶ - ۱۴:۵۴:۴۸

در این جا مرجان یک جانور در یا ی بی مهر ه استجمع این رباعی از 6268

مهدی قناعت پیشه

۱۳۹۸/۰۱/۱۸ - ۱۵:۰۰:۵۱

دریا دل که پر از گنج و مرجانیا دل خودرا بر بی دلان و فقرای آن بگشا تن میگوید ارزشی ندارد و بدون گوهر هستی است تا جان و قانون و راه خدا را ندارد و یا برای دانایی و ثروت درون باید نه به تن بلکه دل و جان را دریابی

مهدی قناعت پیشه

۱۳۹۸/۰۱/۳۰ - ۱۷:۵۴:۲۱

البته منظور از دریا دل همان لطف ونور خداوند است که در دل انسان چون بتابد یا بیافتد گنج دل یا همان جان انسان زنده گردد وتن چو صدف دهان گشوده یعنی چون گنج صدف درون دل آن است و تا دهان نگشاید و مروارید درون خود را با دادن جان خود میدهد تن انسان نیز تا از جان نگذرد چون صدف گنج دلش آشکار نمیگردد