مولانا

نام سراینده اثیر اخسیکتی یا اثیری اخسیکتی بوده و انتصاب به مولانا اشتباه است

در دیوان اثیر اخسیکتی به این شکل آمده است:بر من رقم خطا پرستی همه هستناکامی عشق و تنگدستی همه هستبا این همه، در میانه مقصود توییجای گله نیست، چون تو هستی همه هست...جای رباعیات زیبای این شاعر در گنجور خالیست..امشب منم و وصال آن سرو بلند می را ز لبش چاشنیی داده به قندای شب اگرت هزار کارست مرو وی صبح گرت هزار شادیست مخند...از جان که نداشت هیچ سودم، تو بهیدر دل که فرو گذاشت زودم، تو بهیاز دیده که نقش تو نمودم، تو بهیدیدم همه را و آزمودم، تو بهی..

چون خوبی و هوش و زیبائی بدون بدی و جهل و زشتی و نفرت بی معنی هستند و با تجربه مکرر و مقایسه و تایید معیار دل که حقیقت است این اوصاف یک میانه و معیار در دل ایجاد میکنند که نسبت به ریاضت و شادی و عشقی که ما تجربه کرده و نه مطالعه نموده ایم جابجا میگردد یا در دل الگوی حقیقتی ایجاد مینماید که از زمان تولد صفر و خالص و معیاری تعریف نشده یا روح پاک و آماده شکل گیری بوده است و نهایت با تجربه مکرر ظلمت و تاریکی و ضد آنها حقیقت و نور و خدائی،روزی در مسیر اولیه و نورانی و خیره کننده جان ما افتاده و مسیر نورانی حقیقت را که بدون تجربه جهالت و تاریکی ممکن نیست ،خواهد یافت. مولانا میگوید چون جهان از اوست پس هر آنچه در آن است حکمت اوست از جمله گناه و بدی که این ما هستیم که بد میبینیم