مولانا

رباعی شمارهٔ ۴۲۱

۱

من محو خدایم و خدا آن منست

هر سوش مجوئید که در جان منست

۲

سلطان منم و غلط نمایم بشما

گویم که کسی هست که سلطان منست

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

بهنام

۱۳۹۶/۰۹/۲۸ - ۰۶:۲۵:۳۸

اینطوری نیست که اشعار این ابر انسان رو بخونی و درک کنی اینطوریه که به اندازه درکت حرف داره برات

nabavar

۱۳۹۶/۰۹/۲۸ - ۱۶:۱۸:۳۳

بهنام جان ، نکنه جوگیر شدی

فاضل

۱۳۹۷/۰۲/۱۱ - ۱۴:۴۳:۰۴

شعرهای مولوی و افکارش مثل دریا است که هر کس به اندازه ظرفش کام میگیرد این مرد این قدر عظیم است که نمیتوان توصیفش کرد

نوید

۱۳۹۸/۱۰/۲۸ - ۱۸:۰۴:۴۲

خیلی جالب بود این منو به فکر فرو برد الان با استناد به این رباعی ، شمس که مولانا دست کم تو هر شعری ازش یادی کرده الان اینجا میگه که سلطان خود منم و به شما الکی میگم که سلطان من شمس !آیا کلاً شمس رو منکر نشده تو اینجا !

شی شی

۱۳۹۹/۰۴/۲۳ - ۱۹:۲۵:۰۱

منظور از سلطان خداست . لطفا سخنرانی های الهی قمشه ای و پرپیز شهبازی رو درباره این اسعار گوش بدید ؛ ممنون از گنجور

امیرعلی داودپور

۱۳۹۹/۱۰/۰۳ - ۱۴:۵۲:۴۳

تو خواهی که شرحش به دینت کنی؟خدا را اسیر زمینت کنی؟خدایی که باشد به هر کهکشانستاره یکی بد هزاران نهانیکی من بگویم که کامل شویبرون از حجاب و سلاسل شویهمه گر بگوید که دیگر خداستخدا چون بخواهد یکی از شماستغلط میتواند همه در جهانحقیقت تواند یکی بُد نهانغلط میتواند یکی بَد شودجهان میتواند هدایت شود

ایرج شمس

۱۳۹۹/۱۱/۱۵ - ۱۰:۱۴:۱۵

متاسفانه حاشیه گذاران از مرحله نهایی عرفان که محو است و در مصرع اول آورده شده بی توجه و یا بی اطلاع بوده اند. در محو من از میان میرود.

ابوالفضل عفتی

۱۴۰۱/۱۰/۱۴ - ۱۱:۳۴:۲۱

یکی از عمیق ترین اشعار مولوی ، روحی وسیع در کالبد انسانی.

نمایش بیشتر