مولانا

رباعی شمارهٔ ۴۵۶

۱

یک چشم من از روز جدائی بگریست

چشم دگرم گفت چرا گریه ز چیست

۲

چون روز وصال شد فرازش کردم

گفتم نگریستی نباید نگریست

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

حمیدرضا

۱۳۸۸/۰۸/۱۱ - ۰۵:۴۲:۲۶

نقل دیگری از این شعر توسط محمد اصفهانی خوانده شده:یک چشم من اندر غم دلدار گریستچشم دگرم حسود بود و نگریستچون روز وصال آمد او را بستمگفتم نگریستی نباید نگریست

ناشناس

۱۳۹۲/۰۵/۰۷ - ۰۵:۰۴:۳۵

به نظرم بار عرفانی این رباعی بسیار اثر گذار است اینکه انسان مراقبه لازم را دارد و متوجه این نکته است که کدام چشم بر غم دلدار اشک میریزد و کدام چشم نظاره میکند دلالت بر معرفت نفس دارد. البته حکم ثانویه نیز با عدالت سلزگار است و پاداش و کیفر را به اعمال کرده و ناکرده ما میدهند.پس میشود مقرر کرد اگر همراه نبودیم امروز هم نمیتوانیم از مواهبش برخودار شویم.« نباید نگریست»در پایان آرزو میکنم کاش این ابیات ادامه می یافت.

امین کیخا

۱۳۹۲/۰۵/۰۷ - ۰۵:۴۰:۰۹

درود به جان پاکت ای ناشناس