مولانا

آرش با ازلاعاتش سامان رو پوچ کرد

غمم غم بی و همراز دلم غمغمم همصحبت و همراز و همدمغمت مهله که مو تنها نشینممریزا بارک الله مرحبا غمباباطاهر... انگار دل همه عاشق های واقعی پر از غم عشق بوده. اگه غم عشق نباشه دل نیست

منظور مولوی اینه که:درون دل بی‌وفا همیشه غمهو درسته که یار منو تنها گذاشت ولیغمی که از بی‌وفایی اون جا مونده از خودش باوفاتره

بگذاشتیم غم تو نگذاشت مراحقا که غمت از تو وفادارتر است

باسلام خدمت همراهان گرامی،به گمانم منضورمولاناازبی وفایی،وفانکردن ماانسانهابه روزالست باشه،باتشکر

باعرض پوزش،منظور

در جواب کسی که توهین آمیز درباره مولوی صحبت کرده و گفته مولوی «دری بری» و حتی «دری بری» بی منطق گفته، عرض کنم که اولا دری وری* درسته، دوم اینکه پرسیده بود اگه غم بده چرا آفرین به غم گفته؟ چون غم وفاداری نشون داده و یاد کرده از مولانا (آرایه تشخیص). پرسیده بود «فاز» مولانا چیه؟ باید بگم که صفحه اینستاگرام تتلو یه وبسایت اونورتره. دو سوال بعدیش: خودش بی وفاست؟ خودشو نفرین میکنه؟ جواب: واقعا از کجا به این دو نتیجه رسیدی؟! شعر بسیار ساده و شیواست. باز پرسیده بود: اگه نفرینه چرا پس هزار آفرین بعد میکنه؟ جواب: غیر از اینکه این سوال از نظر دستور زبان بسیار مشکل داره، باز جواب همونه که بالاتر اشاره شد یعنی آفرین به غم که به یاد من بود و به من وفادار بود و باز سراغم اومد. البته خیلی چیزها باعث غم میشن. اینجا مولوی اول بی وفا رو نفرین کرده که در دل شخص بی‌وفا غم و ماتم باشه. اما غمی که خود مولوی داره نتیحه بی وفایی دیدن از شخص بی وفاست. اینجا غم گناهکار نیست. بی‌وفایان گناهکار و منفورن. آدم وقتی بی وفایی میبینه غمگین میشه و بی وفا رو نفرین میکنه.