مولانا

رباعی شمارهٔ ۷

۱

از آتش عشق در جهان گرمی‌ها

وز شیر جفاش در وفا نرمی‌ها

۲

زان ماه که خورشید از او شرمنده‌ست

بی‌شرم بود مرد چه بی‌شرمی‌ها

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

مهدی قناعت پیشه

۱۳۹۸/۰۱/۰۲ - ۱۴:۵۳:۴۲

از آتش عشق در جهان گرمیهاستوز شرم جفاش مرد در گرمیهاستمیتواند شرم یا شر باشد که یعنی مرد از شرم جداکردن در عشق ترم میشود که البته احتمالا چنین بوده است.

مهدی قناعت پیشه

۱۳۹۸/۰۱/۰۲ - ۱۴:۵۶:۲۰

با پوزش اصلاحیهشرم جفاکردن مرد یا انسان مرد را ترم یا آب میکند.

وحید یزدی

۱۴۰۲/۰۷/۰۲ - ۰۰:۴۴:۴۷

بخاطر جفای عشق، بعضی عاشقان بی‌وفایی نشان می‌دهند و این جای شرم دارد. خورشید به ماه نور می‌دهد و اگر نباشد ماه هم دیگر در آسمان نیست. حال اگر ماه به خودش مغرور شود این نشانه بی‌شرمی است چون او گویا خبر ندارد که وجودش به وجود خورشید وابسته است. با این وجود خورشید که نماد تواضع است، شرمسار خواهد شد اگه روزی نباشد و نور پراکنی نکند. در این شعر احتمالا خورشید نماد عشق و ماه نماد معشوق کم طاقت است