نظیری نیشابوری
شمارهٔ ۲۲۷
۱
منم مرغ اسیری مضطرب از بیم جان خود
نه ذوق دانه دارم نی امید آشیان خود
۲
دل از امید وصل و بیم هجران کرده ام فارغ
نشسته گوشه‌ای وارسته از سود و زیان خود
۳
ز قوت خویش یابم طعم زهر و شکرها گویم
کزین نعمت تنم پرورده مغز استخوان خود
۴
به باغ روزگار آن خودستا مرغ کهن سالم
که خود می سنجم و خود می سرایم داستان خود
۵
به نزد محرم و بیگانه عیب خویش می گویم
به دشمن می دهم از سادگی تیر و کمان خود
۶
درصد شکوه بر لب می گشاید یاد نومیدی
کسی تا کی زند قفل خموشی بر دهان خود
۷
«نظیری » صبر کن کاین بند از دل بگسلد روزی
هنوز امیدوارم می‌کنم ضبط زبان خود
نظرات