اوحدالدین کرمانی
شمارهٔ ۱۶
۱
این خوش پسران خوی پلنگ آوردند
روی چو مه و دل چو سنگ آوردند
۲
از بیم پدر باده نمی یارند خورد
ناچار همه روی به بنگ آوردند
تصاویر و صوت
نظرات