اوحدی

شمارهٔ ۱

او ذیر و راذه دیم تارو

از بوی تو و اذصبح تارو

اندوه تو تا و دل در مه

نش هشت که دل و ماورابو

کر ژیرک عالمت بوینو

سن کژ بیو که کژه خارو

دیم تو خورو و چشم موتر

هشکش ویکروان خوزارو

تا کی و کی انتظار فردا

آروم بپرس آرو آرو

زلف تودکرد کیخ دیمت

ماریوسیا که دل نمارو

برتش دل ویست شارواهنن

فردا کرو کر که دل دل دارو

دل کت پرذر و غم و دی کرت

جاریش ببر که سخت زارو

ویدا ذکر همیشه آخر

کاری وه کر که این چه کارو

کلیات اوحدی اصفهانی معروف به مراغی (دیوان - منطق العشاق - جام جم) به کوشش سعید نفیسی - تصویر ۴۹۸

محمد حسین حسنی شلمانی

۱۴۰۲/۰۱/۲۵ - ۱۳:۵۶:۰۳

ان چهره به من بده که تا روز از بویه تو سپیده تارد( از بویه تو سپیده اش تار گردد-واد=گردد)‏تا اندوه تو به دلم درامد، نگذاشت که دل دمی برارد

محمد حسین حسنی شلمانی

۱۴۰۲/۰۱/۲۵ - ۱۳:۵۶:۱۹

گر زیرکِ عالمت ببیند،ان سان(گیج) بشود که گیجه(گیجگاه)خارد‏روی تو خورست وچشم من تر؛(پس) خشکش کرده ان خورشیدرو(شایدخورژ رو)- شاید خدا رو باشد.خدا رو =روی بغانی.‏تا کی به امید روزفردا- امروز مرا بپرس امروز‏زلف تو به گرد گنج رویت ماری ست سیه که دل نمارد(نمارد= نماند=نگذارد)

محمد حسین حسنی شلمانی

۱۴۰۲/۰۱/۲۵ - ۱۳:۵۷:۴۸

برده دل شهری گشت و(همه) اکنون فریاد کندکه دل که دارد‏ان دل که به دینه روز خستی/چاره‌ بکنش که سخت زار است‏بیداد کنی،همیشه،آخر/کاری به ازین کن این چه کار است؟

اوحدی

شمارهٔ ۱

تصاویر و صوت

نظرات

محمد حسین حسنی شلمانی

محمد حسین حسنی شلمانی

محمد حسین حسنی شلمانی

جهن یزداد