اوحدی
غزل شمارهٔ ۱۷
۱
پیش‌آر، ساقی، آن می چون زنگ را
تا ما براندازیم نام و ننگ را
۲
امشب زرنگ می برافروز آتشی
تا رنگ پوش ما بسوزد رنگ را
۳
بی‌روی او چون عود می‌سوزد تنم
مطرب، تو نیز آخر بساز آن چنگ را
۴
با فقیه از عقل می‌گوید سخن
عقلی نبودست این فقیه دنگ را
۵
بی‌او نباشد دور اگر گریان شوم
دوری بگریاند کلوخ و سنگ را
۶
ای همرهان، پیش دهان تنگ او
یاد آورید این عاشق دلتنگ را
۷
وی ساربان، طاقت نداری پای ما
سرباز کش یک لحظه پیش آهنگ را
۸
ناچار باشد هر فراقی را اثر
وانگه فراق یار شوخ شنگ را
۹
ای آنکه کردی رخ به جنگ اوحدی
او صلح می‌جوید، رها کن جنگ را
نظرات
مرزاد
جعفر مصباح