اوحدی
غزل شمارهٔ ۲۰۳
۱
پیری که پریرم ز مناجات بر آورد
دی مست و خرابم به خرابات برآورد
۲
یک جرعه به ذات خود ازان بادهٔ صافی
در داد که گرد از من و از ذات بر آورد
۳
در بتکده‌ای برد مرا مست و بدیدم
رویی، که خروش از جگر لات بر آورد
۴
خورشید جبینی، که فروع رخش از دور
چون شعله زد، آشوب ز ذرات بر آورد
۵
چون در شدم، آن قامت رعنا به قیامی
دل را ز مقام و ز مقامات برآورد
۶
چون جان رخ او دید، پس دست گزیدن
انگشت شهادت به تحیات برآورد
۷
با اوحدی از راه کرامت سخنی گفت
وز بحر دلش موج کرامات برآورد
نظرات