اوحدی
غزل شمارهٔ ۳۱۵
۱
در بند غم عشق تو بسیار کسانند
تنها نه منم خود، که درین غصه بسانند
۲
در خاک به امید تو خلقیست نشسته
یک روز برون آی و ببین تا به چه سانند؟
۳
عشاق تو در پیش گرفتند بیابان
کان طایفه ده را پس ازین هیچ کسانند
۴
کو محرم رازی؟ که اسیران محبت
حالی بنویسند و سلامی برسانند
۵
با محتسب شهر بگویید که: امشب
دستار نگه‌دار، که بیرون عسسانند
۶
ای دانهٔ در، عشق تو دریاست ولیکن
افسوس ! که نزدیک کنار تو خسانند
۷
شاید که ز مصرت به هوس مرد بیاید
خود مردم این شهر مگر بی‌هوسانند
۸
با جور رقیبان ز لبت کام که یابد؟
من ترک بگفتم که عسل را مگسانند
۹
ای اوحدی، از لاشهٔ لنگ تو چه خیزد؟
کندر طلب او همه تازی فرسانند
۱۰
افسوس! که در پای تو این تندسواران
بسیار دویدند و همان باز پسانند
نظرات