اوحدی
غزل شمارهٔ ۵۴۷
۱
درهجر تو درمان دل خسته ندانم
زان پیش که روزی به غمت می‌گذرانم
۲
گفتی که: به وصلم برسی زود، مخور غم
آری، برسم، گر ز غمت زنده بمانم
۳
بر من ز دلست این همه، کو قوت پایی؟
تا دل بتو بگذارم و خود را برهانم
۴
جانا، چو به نقد از بر من دل بربودی
هم نقد بده بوسه، که من وعده ندانم
۵
دیدی که: چو دادم دل خود را به تو آسان
بگذشتی و بگذاشتی از پی نگرانم؟
۶
جان از کف اندوه تو آسان نتوان برد
اینست که از روی تو دوری نتوانم
۷
دی با من آسوده دلی دیدی و دینی
امروز نگه کن که: نه اینست و نه آنم
۸
ای مسکن من خاک درت، بر من مسکین
بیداد مکن پر، که جوانی و جوانم
۹
از پای دلم اوحدی ار دست بدارد
خود را به سر کوی تو روزی برسانم
نظرات