اوحدی
غزل شمارهٔ ۵۶۲
۱
نظر چو بر لب و دندان یار خویش کنم
طویلهٔ گهر اندر کنار خویش کنم
۲
مرا ز خاک درش شرمسار باید بود
اگر نظر به تن خاکسار خویش کنم
۳
حساب من چه کند یار؟ آن چنان بهتر
که او شمار خود و من شمار خویش کنم
۴
رقیب اگر چه بر آن در ملازمست ولی
سگ استخوان خورد و من شکار خویش کنم
۵
چو نیست جای ملامت، بهل، که مدعیان
فغان کنند و من آهسته کار خویش کنم
۶
گرم نهی چو کله تیغ تیز بر تارک
گمان مبر تو که: من ترک یار خویش کنم
۷
مرا ز دوست خویش اعتماد آنم نیست
که پنجه با سر و دست نگار خویش کنم
۸
چو اوحدی سخن از لعل آن صنم راند
هزار دامن گوهر نثار خویش کنم
نظرات