اوحدی
غزل شمارهٔ ۶۰۰
۱
دلها بربودند و برفتند سواران
ما پای به گل در شده زین اشک چو باران
۲
او رفت، که روزی دو سه را باز پس آید
ما دیده به راه و همه شب روز شماران
۳
بر کشتنم ار شاه سواری بفرستد
با شاه بگویید که: کشتند سواران
۴
اندیشهٔ باران نکند غرقهٔ دریا
ای دیدهٔ خونریز، میندیش و بباران
۵
این حال، که ما را بجز او یار دگر نیست
حالیست که مشکل بتوان گفت به یاران
۶
ما را به بهار و سمن و لاله چه خوانی؟
دریاب کزین لاله چه روید به بهاران؟
۷
آهن که چه دید از غم آن چهره بگویید
تا آینه پیشش نزنند آینه داران
۸
گر دوست دوایی ننهد بر دل مجروح
مرهم ز که جوید جگر سینه‌فگاران؟
۹
صد قصه نبشت اوحدی از دست غم او
وین غصه یکی بود که گفتم ز هزاران
نظرات