اوحدی
غزل شمارهٔ ۸۵۲
۱
زمستان ز مستان نبیند زبونی
و گر خود بلا بارد از ابر خونی
۲
زمستان بهاریست آنجا که باشد
شراب ارغوانی، سماع ارغنونی
۳
ز شر زمستان شرابت رهاند
و گر خود به فضل و هنر ذوفنونی
۴
چو بادی برآید دمی باده درکش
ز آتش چه کم؟ باده آر از کنونی
۵
از آن حلقه شد پشتت از باد سرما
که از حلقهٔ می‌پرستان برونی
۶
گر آزاد مردی تو و دین رندان
به دونان رها کن خسیسی و دونی
۷
تو ای زاهد خشک، هم ساغر نو
فرو کش به شادی که در هان و هونی
۸
نگه کن که چونست احوال و آنگه
بخور باده‌ای چند و بنگر که چونی؟
۹
دل آهنین را دوایی ده از می
که مانند سیمابی از بی سکونی
۱۰
به یک حال بر بیستان خویشتن را
گر از باستانی ور از بیستونی
۱۱
ز سر دل اوحدی دور باشی
چو ذوقی نباشد ترا اندرونی
نظرات