اوحدی
رباعی شمارهٔ ۱۱۲
۱
تن خاک تو گشت، رحمتی بر خواریش
دل جای تو شد به غم چرا میداریش؟
۲
دلبستگییی که با میانت دارم
تا چون کمرت میان تهی نشماریش
نظرات