اوحدی
رباعی شمارهٔ ۱۷۵
۱
تا کی به غم، ای دل، خوی حسرت ریزی؟
زو جان نبری گر ز غمش نگریزی
۲
خصمان تو بیمرند،در معرضشان
آخر به مراغهای چه گرد انگیزی؟
تصاویر و صوت
نظرات