اوحدی
رباعی شمارهٔ ۴۷
۱
شد درد بر پای فلک فرسایت
تا عرضه کند سختی خود بر رایت
۲
دارد طمع آنکه بگیری دستش
ورنه چه سگست او که بگیرد پایت؟
نظرات