پروین اعتصامی
شمارهٔ ۱۱۱ - کاروان چمن
۱
گفت با صیدِ قفس، مرغ چمن
که: گل و میوه، خوش و تازه رس است
۲
بگشای این قفس و بیرون آی
که نه در باغ و نه در سبزه، کس است
۳
گفت: با شبرو گیتی چکنم
که سَحر دزد و شبانگه عسَسَ است
۴
ای بسا گوشه، که میدان بلاست
ای بسا دام، که در پیش و پس است
۵
در گلستان جهان، یک گل نیست
هر کجا مینگرم، خار و خَس است
۶
همچو من، غافل و سرمست مَپَر
قفس، آخر نه همین یک قفس است
۷
چرخ پست است، بلندش مشمار
اینکه دیدیش چو عَنقا، مگس است
۸
کاروان است گل و لاله بباغ
سبزه‌اش اسب و صبایش جَرَس است
۹
ز گرفتاری من، عبرت گیر
که سرانجامِ هوی و هوس است
۱۰
حاصلِ هستیِ بیهودهٔ ما
آه سردی است که نامَش نفس است
۱۱
چشم دید این همه و گوشْ شنید
آنچه دیدیم و شنیدیم بس است
تصاویر و صوت
نظرات
مجتبی