امیر پازواری

شمارهٔ ۱

وَالشَّمْسُ تِنِهْ چیروُئِهْ وَ ضُحیٰهٰا

یٰا قُرْصِ قَمِرْ مُونِنْ اِذٰا تَلیٰهٰا

دَنْدوُنْ سینِ «یٰاسینهْ» دِ زِلْفوُنْ طاهٰا

اَمیرْ بِهْ هَمینْ تُو پَیْ بَورِدْ بِهْ جٰاهٰا

تٰا ایزِدْ بِنٰا کِرْدْ، بِنِمٰا سِمٰاهٰا

بِنٰا هُو نِیٰا وَالْاَرْضِ، مٰ سِواهٰا

بِسٰا تِهْ تِنِهْ چیرِهْ اِذٰا سَجیٰهٰا

فِلِکْ کِرْدِهْ هَمی اَحْسَنْ اِذٰا یغشیٰهٰا