امیر پازواری

شمارهٔ ۱۰۷

امیر گنه: آسونْ نییه مَهرْ اَندوتنْ

تن ونهْ گرُو کردن وُ جانْ بَرُوتنْ

به آتشْ‌دلونْ ساتنْ، اندی که سوُتنْ

چاک نییه منه جُومه که بَشهْ دوتنْ

چاکِ سینه با رشته‌یِ جانْ بَدُوتنْ

ونهْ بَسُوتنْ، سر به کسی نَئوتنْ

درد نیه منه دلْ رهْ بَشهْ بَئوُتنْ

(قلندر) وارْ تَشْ دَکتْ ونه بَسُوتنْ