امیر پازواری

شمارهٔ ۱۱۱

این شهرْ من غریبْمِه، تو غریبه سَوجنْ

شه د چشِ سوگَنْ که مرهْ نَسوجنْ

مردمْ دوستْ نواجنْ، دشمنو نره سوجن

ته دشمن نواجنّی و دوستْ‌ره سُوجنْ

ته واسِّرْ مجنْ دلْ درد وُ سینه روُجنْ

ته ورْ برْممْ، تَنْ کاهنْ، میونْ سُوجنْ

مرهْ ربابْ سونْ به هر آهنگ نواجن

دست زنّی مره، کنّی خشهْ واسِّرْ خنْ