امیر پازواری

شمارهٔ ۱۱۴

ته چیرهْ بدی، خورْ به جهانْ و ریتنْ

مونگْ با ته دعوا داشته، دیمْ شه دَپیتنْ

ته بُوره خنا وٰابَورْدْ، واشْ انگیتنْ

آهُو بخردهْ، مِشک رهْ شه نافه ریتنْ

اونْ مَحَلْ که شیرِ تره باز بگیتنْ

عالمْ همه جٰا بویِ بفا دَ پیتنْ

آهو به ختا زلفْ وُ گیسو ره دیتن (دیین)

شَرْمندهْ بَئی مِشکْ به خطا بَریتنْ