امیر پازواری

شمارهٔ ۱۱۹

دونّی که چشِ سِرْمهْ، چی وَرهْ توشنْ

اونطورْ که مردمْ ته دستْ جهْ، سییوپوشن

دور نییه که یار قدیم ره فروشن

راسته هر که ره بنده نوینه، روشن

آیینه به ته صفت بدیمه روشن

سی زنجیر زلف ره بیُورْمه سرهوشن

امیر گنه: سی داغ به منه دل جوشن

اونروزْ مشکْ فاش بونه هر جا که بروشن