امیر پازواری

شمارهٔ ۱۲۴

خُور طَبْعِش‌وُ بدر رَوّشُ و کیمیا خو!

کٰانِ حیا بِهْ چِشْم بفا گیتی سو

اونْته عَرقِهْ، آهویِ نافْ کِنّهْ بو

ز تو اُونْ گِلی که بِلْبِلْ اسیرهْ ته بو

تهْ دیمْ شَمْ نییه که دَشْت‌وُ کوه وَری تو

وِنی رِهْ لَمالَمْ دَکِلٰاسِنّی ته بو

شیرین‌وُ زلیخا، دیگر لَیْلی‌وُ تو

مِنْ میرْمِهْ ته مِهْرْجِهْ، چی دشت‌وُ چی کو