امیر پازواری

شمارهٔ ۱۲۵

امیر گنهْ: کی دَوْسه مَهْ چشِ سو؟

مه رُوشنه گیتی شُوی تارِهْ بی تو

هَمونْ اوّلهْ رُوزْ که بدیمهْ ته رو

ز دَوسّمهْ طمع که تره کَشْ اَئیرُو (هئیرو)

ته چیرهْ رهْ خو بَدیمهْ، مَسّه آهو!

هر روزه ذلیل وُ شُو هلاکمه بی تو

تا ته گلهْ وَلْگْ، بَنْده به ته مشکِ بو

سَحَرْ سامری جا کردهْ یاسمینْ‌رو