امیر پازواری

شمارهٔ ۱۲۷

امیر گنه: کان نمک، آدمی خوا

ته سیب ذقنْ ونهْ مدامْ کنمْ بُو

بیاض گردنْ تهْ خشهْ،‌ای پریرو

ز در وختِ خرام، نیک کنّی ناز و غازُو

آچّه (عاجه) دلِ سرْ مدامْ کنّی زری سو

آهو به ختا ورنه ته نافه‌یِ بو

تا گردش انجم، به [بو] افلاک روز و شو

نزائه هیچ مار فرزندْ به خوبیّ تو