امیر پازواری

شمارهٔ ۱۵۲

تشْ دکَتْ منهْ دلْ صفتِ تَنُوره

سُوزمهْ کُشتهْ آسا که خَط دارْنه، بُوره

کَیْ بُو بَوینمْ دوستْ که پریهْ، حوره

داغ، لخت وُ زمینْ سخت و سمٰا پرْ دوره

پیغوم بَورْ به مه دوستْکه ماه و هوره:

«تنه ندییِنْ، سوتهْ دلْ بی‌شعوره»

«دَکنمْ زَری لَشتْ، ته عَنبرِ موره»

«اندی بَکشمْ، تَرْکْ بکَنی دْ روره»