امیر پازواری

شمارهٔ ۱۶۷

ته گرگرِ سینه که چه خارچیه

ته شاهینهْ چشْ مه کُشتنْ غَنیّهْ

آهووره، دْ شیروَچه ته کمینه

منْ عاشِقِ اُونْ زلفمهْ که مار کمینهْ

مرهْ گننهْ ته یارْ سیو هندینهْ

اَرْ سیو نیهْ زلفْ، مشکْ ره کارْدنینه

اسٰا مَرْدم مهرورزی دلْ نینه

سَرْ دارْمه دمّهْ راهِ سیو، همینه