امیر پازواری

شمارهٔ ۱۷

تِهْ جَیْدُوتِهْ صَدْرِهْ ویٰنِهْ هٰاکِنِمْ گَشْتْ

تِهْ عَیْن وُ شَفِهْ زَنِّهْ مِرِهْ هزٰارْ خِشْتْ

تٰا ثَوبْ بِهْ مِنِهْ جَسِدْ چِنوُنْ بَوی زَشْتْ

چِنُونهْ کِهْ تُوَ عَیْنَینْ رِهْ کُحْلْ هٰاکِرْدی مَشْتْ

صَدْرْ سینُوئِهْ، جَیْدْ گِرْدِنِهْ هٰاکِنِمْ گَشْتْ

شَفِهْ لُوئِهْ کِهْ زَنِّهْ مِرِهْ هِزٰارْ خِشْتْ

ثَوبْ جُومُوئِهْ، مِهْ تَنْ اینْ چنینْ بَوی زِشْتْ

عَیْنْ چِشْمْ وُ کُحْلْ سِرْ مُوئِهْ کِهْ هٰا کِرْدی مَشْتْ