امیر پازواری

شمارهٔ ۱۷۱

ایْ مَستهْ که دیمْ ره دَرْ اینگو دریچه

هزارْعاشقِ خُونْ به اُونجه، دریجه

امیر گنه: مه سرخهْ گِلْ دَستیجهْ!

دیوْ ره نَرْسهْ سودا کنهْ پری جهْ

کاری نَکنْ که دلْ به ته جٰا برَنجهْ

کاری‌ها کنْ که دُوستْ به ته جا بغَنْجهْ

تو اُونْ پَری‌یی که دیوْ ته جه وریجهْ

روا نیهْ دیوْ سودا کنهْ پری جه