امیر پازواری

شمارهٔ ۱۷۲

سالْ اونْ خشه که بَشْکفهْ نوبهارته

ماهْ اونْ خشهْ که بلبلْ خونّه گلزارْته

روزْ اُونْ خشهْ که پَلی دْ کفمْ یارْته

شُو اُونْ خشهْ که شادْ بَوینمْ دیدارْته

حالْ اُونْ خشهْ که خشی بَوینم حالْ ته

وَخْتْ اُونْ خشهْ که هَر وارْ وینمْ جمالْ ته

ساعتْ اُونْ خشهْ سٰاکنْ بوئمْ کنارته

هَرْ لَحْظهْ شه مه جانْ ره کنمْ نثارْ ته